نمی دانم چرا دچار دلتنگی های کوتاه مدت نمی شوم. یعنی مثلا یکی را هر روز ببینم و یک دفعه مدتی نبینم دلتنگی خاصی احساس نمی کنم. احساس گم کردن دارم اما دلتنگی نه. انگار باید خیلی بگذرد تا نبود آدم ها را باور کنم. چه موقتی و چه دائمی...
اما دلتنگی های طولانی مدت فراوانی دارم ...
مثلا دلم برای خانه ی بچگی هایم تنگ شده است؛ به خصوص برای آن پاسیویی که همیشه ی خدا یکی دو تا یاکریم در آن لانه داشتند و هر روز صبح باید حتما نگاه می کردم تا بفهمم سر جایشان هستند یا تخم گذاشته و رفته اند.
برای بالکنی که در آن با چادر مادر تاب کم ارتفاعی درست می کردم - یک سر بسته به نرده ها و سر دیگر بسته به دستگیره ی در - و برای من امن ترین تاب دنیا بود.
برای وقت هایی که در آن بالکن می نشستم و به فوتبال بازی کردن برادر هایم و دیگر پسر های کوچه نگاه می کردم. کوچه ای که خیلی بزرگتر از کوچه های دیگر بود.
برای وقت هایی که ما چند روز خانه ی خاله می ماندیم یا خانواده ی خاله چند روز خانه ی ما می ماندند.جمعا می شدیم پنج پسر و دو دختر و بازی می کردیم؛ گاهی کش بازی ، گاهی آقای گل ، گاهی هم لیگ پنالتی برگزار می کردیم.
حالا اما تنها دختر دیگر جمعمان که با وجود چند سال بزرگتر بودن همبازی کودکی هایم بود خانومی متاهل و دارای فرزند است. بقیه مان هم که درگیر درس و این چیز هاییم.
دلم تنگ است برای عروسک کچل شده ای که برایش لباس می دوختم و آن خرگوش سبز و نارنجی هدیه ی مادربزرگ که هنوز هم دارمشان اما دیدنشان " بغضی" ام می کند.
برای مادر بزرگ و پدر بزرگ که چند سال است به سفر ابدی شان رفته اند و فقط خانه شان مانده که آن را هم می خواهند بفروشند؛ هر چند که بعد از آنها گویی دیگر در آن خانه غریب هستم. در خانه ای که به راحتی خانه ی خودمان بود. خانه ای که در آن وسیله ای برای بازی نبود اما تابستان که می شد عاشق آنجا ماندن بودم بس که مادر بزرگ برایم تنقلات دوست داشتنی می خرید و پدربزرگ سر به سرم می گذاشت.
برای دوست صمیمی دوره ی کودکی ام که خانه هایمان در یک کوچه بود و گاهی در بالکن منتظر می ماندم تا او پشت پنجره بیاید و دستی برای هم تکان دهیم. برای وقت هایی که با ذوق و شوق به خانه ی هم می رفتیم.
دوستی که سال هاست ندیدمش و تنها یادگارش عکس های دوتایی مان در روز اول مدرسه است.
و برای اولین مدرسه ی زندگی ام که هنوز هم پابرجاست اما این یکی را هم سال هاست ندیده ام.
برای لوازم التحریری روبروی مدرسه که کتاب داستان هایش بهانه ی پس انداز کردنم بود. کتاب هایی که حال در یک کارتن قرار دارند و هیچ رقمه دلم نمی آید نداشته باشمشان.
دلم برای تمام کودکی ام تنگ است و شاید خوشبختی یعنی همین ...
همین که دوران بچگی ات واقعا بچگی کرده باشی. همین که کودکی ات را صاف و ساده و بی دغدغه گذرانده باشی.
خوشبختی یعنی داشتن خاطره های خوب با آدم های خوب ...
+ قدر خوشبختی های کوچک و بزرگ خود را بدانیم.
