یک وقت ها که به آینده فکر می کنم به سرم می زند سال ها بعد بروم کنجی به دور از شهر و آدم های شهر زندگی کنم.
مهم نیست که اگر حتی خانه ام جز یک اتاق کوچک نباشد.
مهم تنها بودن است و آن حس خوب و کم یابی که می دانم خواهم داشت. حتی اگر فقط برای مدتی کوتاه باشد...
آدم یک وقت ها باید دست "خودش" را بگیرد ببردش دو تایی خلوت کنند. حرف را از "آب و هوا" شروع کنند تا برسند به آنجا که باید.
( می دانید که... آب و هوا دم دستی ترین مقدمه است برای حرف های پیش رو...
البته حرف زدن از آب و هوا هم می تواند جالب باشد وقتی موضوع اصلی صحبت باشد.
یعنی مثلا بنشینید از "هوا"ی مورد علاقه تان حرف بزنید... که شما بگویید من عاشق روز های ابری ام و نفر مقابل برعکس روز های آفتابی را دوست داشته باشد، بیشتر هم به خاطر زدن عینک آفتابی مارکش.
یا مثلا راجع به آلودگی هوا و آب و امثالهم صحبت کنید و تصمیمات فردی بگیرید برای کمک به بهبود اوضاع یا بهتر بگویم بدتر نکردن اوضاع. )
بگذریم ... باز هم آب و هوا بحث را به کجاها که نکشید.
می گفتم...
آدم باید "خودش" را ببرد بنشاند مقابلش بگوید: چه مرگت است که هیچ جا خوب نیستی؟ که از همه چیز و همه کس ناراضی هستی؟ چه نداری؟ داشته های زندگی تو حسرت خیلی هاست.
چیز هایی که نداری هم خب... خیلی ها ندارند... تو تنها نیستی.
"آدم" باید "خودش" را ادب کند. گوش مالی اش دهد که انقدر "آدم" را اذیت نکند و در آخر هم نوازشی کند از سر این که شاید تو آنقدر ها هم مقصر نیستی...
اما این حرف ها برای این است که دلم برایت می سوزد عزیزکم.
برای بغض های ماسیده در گلویت، برای تک تک حرف های نگفته که درونت قلنبه شده و از چشم هات بیرون زده اند، برای همه ی وقت های بی پناهی ات...
نمی دانم چرا همیشه انگار جای چیزی خالی است که حتی نمی دانی چیست.
شاید چون در پس هر خوشی فکر کردیم که مفهوم "شادی" باید بزرگ تر از این حرف ها باشد و آنقدر در جستجویش دویدیم که چشم هایمان به روی خیلی چیز ها بسته شد... خیلی چیزها...
+ عنوان از " صائب تبریزی " :
نه من از خود نه کسی از حال من دارد خبر
دل مرا و من دل دیوانه را گم کرده‌ام
