خیلی اتفاقی تو اینستا برخوردم به یکی از آهنگ های قدیمی "محسن یگانه" .
همون که می‌گه : « ای دل تنها تو هنوز چشم انتظاری »
بعد فهمیدم مال آلبوم "وقتی رفتی" ه که سال ۸۷ منتشر شده.
اکثرش و همون سال ها شنیده بودم اما از حافظه ام پاک شده بودن. اصلا یادم نبود روزی روزگاری این آهنگ ها بودن.
چند دفعه ی دیگه هم پیش اومده بود که آهنگی رو بعد از گذشت چند سال و به کلی فراموش کردنش پیدا کردم.
حتی چند تا از آهنگ هایی که قبل‌ترها تو همه عروسی ها می شنیدیم و بازیابی کردم.
شاد یا غمگینش فرقی نمیکنه ؛ گوش دادن بهشون برای من با بغض همراهه. بغض از این که چقدر زود روز ها تبدیل شدن به ماه ها و ماه ها به سال ها ...
الان دارم فکر میکنم دیگه چه آهنگ هایی که روزی دوست داشتم رو تو گذر زمان جا گذاشتم.
فراتر از اون ...
چه آدم هایی رو تو این گذر جا گذاشتم.
همه مون بعضی از آدم هایی که روزی تو زندگی هامون نقشی پررنگ یا کم‌رنگ داشتن رو فراموش کردیم و نمی دونیم مرده ان یا زنده. شاید اسمشون رو از یاد برده باشیم ، شاید نقششون تو زندگیمون رو و یا حتی کلا وجودشون رو ...
برعکسش هم هست... خودمون هم برای یه عده جزو همون فراموش شده هاییم.
یه عده ای که ممکنه اونا هم از یاد ما رفته باشن و ممکن هم هست تا آخر عمر فراموششون نکنیم.
دردش هم اینجاست که اون ها دیگه یادشون رفته ... همه چیز و ...
زندگی مقوله ی عجیبیه ... وقایعی درش اتفاق میفته که بعدش بعضی آدم های درگیر اون اتفاق ، انگار نه انگار ، به زندگیشون ادامه میدن و بعضی ها دیگه هرگز اون آدم قبل نمیشن ...
امان از این حافظه ی آدمی ...
امان ...
± یه ترک دیگه ی همون آلبوم هم هست که با "محسن چاوشی" خونده.
اون رو که شنیدم یادم افتاد یه سی دی از آلبوم های قدیمی"چاوشی" دارم که یه روز باید بشینم واکاوی کنم و قشنگ هاش رو جدا کنم.
+ عنوان بخشی از ترانه ی آهنگی که همین بالا نوشتم ازش:
هر وقت که بارون می‌زنه
تو رو کنارم می‌بینم
حس میکنم پیش منی
هنوزم عاشق ترینم